Nawroz

Yesterday I got a chance to walk out, thanks to the New Year day. Strolling through the flurry of excitement, I thought it would be a pity not to try to depict some of it.
Not all of these are mine, though. Especially the portraits are captured by an artist and a personal friend of mine, Sayd Mohsen, who very sadly has no blog yet to share the beauty of his work. He is thinking of one, though, and not to my surprise, it may be Apartment No 48. That's the one we share now.

Anyway, of course, I dare not compare my shots with powerful of his. The purpose is merely to share the joy of the day.

Happy New Year!

عالم پیر .... جوان ....شد

سلام دوستان،
سالی پر از مهر و صفا و خوشحالی و خوشبختی، سرافرازی، شادابی و الی آخر داشته باشید. فعلاً پر حرفی نمی کنم. در ضمن، سبز هم باشید.
بدرود
علی

سفر

نفهمید از کجا پیدا شد، چطور آمد، و یا حتی چی بود....

یکی از روزهای نمناک و دلگیر زمستان بود. کم کم رو به گرمی بود و برف رفته و باران سفیدی را شسته بود. می بارید و می بارید....

تا دیروقت در دفتر کار میکرد. آخه دانشگاه را هم می رفت... در رستورانت تکراری شهر نو برگری خورد و با دوستش یک تاکسی گرفت و به طرف خانه حرکت کرد. درسش، کارش، راه رفتنش، از سرک بی ملاحظه گذشتنش، رستورانت انتخاب کردنش، نان خوردنش، ... همه اش فکر می کرد. به چیزی. ولی فکر می کرد. حرف میزد، ولی باز هم فکر می کرد. طالعش بود که کسی نمی پرسید به چی. آخه تازگی ها پتکایی فکر می کرد....

حتی دانه های تازه باران هم از عالم هپروت جدایش نمی کرد، دود سیگرت همسفرش هم، و نه هم تکان های شدید موتر که در سرکهای کابل صخره نوردی می کرد – و نعمت خدا هم به عمق و پستی شان افزوده بود- بی چاره خدا.

او هنوز هم فکر می کرد، ولی چشمانش باز بودند. آخه به یاد دارد که تصاویر تک تک پیش رویش شکل می گرفتند: قطره های باران، گروپ مرده سقف موتر، انعکاس نور چراغ موترهای "لند کروزر" بر روی آب چاله، و بعد تاریکی، عسکرهای نزدیک سفارت ابر قدرت، عسکرهایی خسته که شاید خدا خدا می کنند کسی راپوری را از فلان موتر با فلان رنگ نرساند و تنها از بودن زیر باران سرد در شبهای تاریک رنج ببرند و بس. وقتی موتر به چپ می پیچد ناگهان انعکاس نوری، نه بر آب داخل گودالها، بلکه بر دانه های خسته روی شیشه سمت وی، خورد. نور به قصد خیره کردن چشمان او آمده بود، ولی فرصت نیافت. همه چیز با سرعتی اتفاق افتاد که او نفهمید نور بود یا ظلمت، و شاید هم چیزی متفاوت. و بنگ.... و او دیگر هیچ احساسی نداشت، درد نداشت، او دیگر فکر نمی کرد، او مردن را تجربه کرده بود...

مردنش به او گفت او به تنهایی می اندیشید، مرده اش به او گفت او به سبکباری می اندیشید، به سفر، به برگشت، یاس به آینده، شک به آن، که او برای خانواده مشوش بود، برای نگرانی ها، برای سردگمیها، آوارگی ها. او به فقر فکر می کرد، به بچه های خیابانی و به اینکه آیا باید به آنها پول سیاهی داد یا نه؟ مگر نه اینکه هر کس باید تلاش کند؟ روی پای خود باستید؟ مگر نه اینکه هر کس در هر مقام و هر وضعیتی همان لیاقتش است؟ مرده اش به او گفت که او به مهاجرتهای دور می اندیشید، به اینکه بدون رد پایی از خودش، چه زود فراموشش می کنند و می کند.

An accountant. Arghhhh?

I had always doubted it, but it was about three months ago when a psychological test proved that I'm good only with numbers. Or to put it right, I'm terrible with making sense, at focusing on one point while speaking, writing (and I'm doing it right now!) or even thinking. I shouldn't trust such tests much, but…
According to my new hypothesis, if you wish to single out an accountant from a group of contestants, the quickest way would be to just give them a piece of writing and ask them to read aloud. The first thing they do is panicking. Yes, that is what I think. Trust me, I do not mean to reveal my flaws, but the opposite actually. Think about it, they wish to make sure that each and every word they see is taken well, understood well and then read out well. And actually it is that they worry to lack perfection, that's how they sound like a dyslexic. For those people perfection is a dream….
It is darn easy to fully understand the logic behind numbers, what they contain, hold behind and will present. It is either 1 or 0, yes or no, black or white, Debit or Credit, etc. It is like a digital world that is based the concept of being definite.
But it's otherwise in real world, where nothing can be considered for certain, even the need for education… where am I going? Wait!
I wanted to talk about my field, what I have been involved in for more than four years now. I know this is something that I am actually good at, well, at least I think so, but do I feel lucky doing it?
First of all it is of high prestige and you are, for the most part, considered as one of the key elements of any business, as they put it "language of the business" is in your hand. And if a bit luckier, and for the sake of confidentiality, they provide you with your own space, which has its own cons and pros. It is boring, lonely and sad sometimes, but this is what you should have thought through when opting for playing with figures. On the other hand, when need a break, watch "friends" with no worries your laughter might disturb others, and you can well up watching "stories of war".
A more disturbing quality of my job, however, is what it tells you about your friends, your colleagues, anyone. Or maybe it's so lame of me to judge people from the look on their faces when they receive cash (originally paper), when they struggle to add colour to their bills, when …. I wish I didn't have to notice all this.
You know? Maybe it's time for a change, though academically I have linked myself to it now, but still it doesn't mean I can't work on the other side of the brain. I shall explore the world out there.