The feather was flown to the sky. The camera wouldn't leave its shot, so as the wind made it fly and be gone with the wind higher and higher, this unimaginably spectacular view of green trees adjacent to the peaceful lake would absorb you. Then I noticed some lines strolling up, following the feather, and that's when I realized the film was over, it was one hour after the midnight, and a night of Kabul's.
How is it that a film can influence a person? Can it? To me, an imaginary character is like a piece that you doubt it would fit in the puzzle, and but a films comes to prove it. You may have to change a puzzle a bit, though, which now I see as another reason for taking the "unorthodoxy"! Yes, I know, it's only a film, such things never happen in real life, bla, bla, bla ….
I lost the line between stupidity and simplicity. I know I fancy being one of them and I know I am one, but it's just that I'm not sure if it's the right one. I have been wondering lately; if stupid people don't scorn you, you are not being smart enough, choosing your own way, being distinct - looking unorthodox to others, is a value, ability to stay out of the majority is a virtue. If you care to respect another language, you prefer to let an old man trample over your rights and, as a cruel boss, mistreat you and to you his old age needs mercy, you happen to feel disturbed by the image of a hundred of poverty-stricken children in Afghanistan or even Sudan while you are having a nicer meal or when you see people put on extravagant makeup, you do feel bothered with the injustice in the world which you could stay out of, so-called normal people may find it disturbingly stupid, but now I say if they don't object there is something wrong with you.
It's not about calling the world crazy and recoiling from them. It's being yourself, not what they want you to be! Or maybe it's "giving more than you get".
Enough talking! Just watch it if got a chance. If you have already, watch it again maybe looking for something new; my roommate, Mohsen, has watched it four times!
Saturday, February 24, 2007
Monday, February 19, 2007
هرات را باز به هم ریختند
روز خوبی شروع کردم، بر عکس روزهای قبل... یا بهتر است بگویم خوبتر از آنها. دلخوش به اینکه سر خوشم، امید داشتم تا کارهای عقب ماندهء هفته ها را امروز پیش ببرم. ولی....
نمی دانم این مردم منتظر چی هستند؟ چرا حتما باید بهانه ای باشد. اگر واقعا به این اندازه کشت و کشتار به شما انرژی می دهد، اگربدون شکستن شیشه هر چند وقت یک بار حس وحشیتان ارضا نمی شود، اگر تا به این اندازه به نشان داد توان فیزیکی خود بر روی همنوعانتان بی تاب هستید، پس چرا منتظر یک بهانه هستید؟ شاید وحشی بودن عیب نباشد، ولی اینکه نقاب آرامی را به چهره کنید و منتظر بهانه ای حتی به پوچی "ما جواز دریوری نداریم"، بنشینید، از بزرگترین نقیصه ها است: تظاهر به انسان بودن! بخدا اگر بی دلیل بریزید و بپاشید، سنگها را نثار شیشه ها کنید و گلوی خود را خراش کنید، باز هم همه به ذاتتان پی می برند. در آن صورت همه میبینند که شما چه مردانه نیاز درونی خود را برطرف می کنید. لااقل مردم بی گناه دیگر به زیر پاهای چرکین شما لگد نمی شوند، دود آتش شما را نمی خورند، و خانواده ها با چشمان تر منتظر برگشت جگرگوشه ای از بازار نمی مانند، و مادری کاسه خون نمی گرید.
نمی خواهم احساساتی بنویسم و لی....
داشتم به این فکر می کردم که از آخر چه؟ این وطن ماست، و دیر یا زود باید برگشت. پاکستان و ایران هم دیگر تحمل ما را ندارند. به این فکر می کردم که اگر همسایه ای نرخ ورود به خانه اش را سه چند میکند، به دلیل اقتصاد متزلزش نیست..... سخن کوتاه و ما باید برگردیم. دلم می خواست می توانستم فامیلم را یک شبه از آن سرزمین گران به زادگاهشان برگردانم. ولی چه فایده؟ این مردم و دولت به اندازه ای خودخوری درونی دارند، که نمیتوانم جرئت پیشنهادش را هم به خود بدهم. در اینجا همیشه سنگی از برای زدن هست، آینه های مجللی برای خورد کردن، نعره ای برای کشیدن، موتری برای در دادن، شهری برای به واژگون کردن و برادری برای کشتن. شاید حیف است که ما آدموار زندگی کنیم.
به هر حال این هم روز من. به فریاد کارهای هفته ها (+ یک روز) باید فردا برسم. البته شاید فردا هم باز دختری با پسر همسایه اش هم صحبت شود، یا یک زوج امریکایی، غافل از چشمهای گرسنه، دست به گردن هم از قوای مرکز بگذرند، و یا....
Tuesday, February 13, 2007
Shadow to feel
When you feel too connected, for a breath, you feel avoided. You are imposed, dark... shadow you look like. And worse it is: you had been warned. It's shameful.
Your pride is gone, cause you didn't watch and.... gone. It's painful.
You didn't mean it, you didn't want it. You were absorbed, you were lost...
They see you so. They feel you so. They perceive you so. It's hurtful.
[unattributed!]
Your pride is gone, cause you didn't watch and.... gone. It's painful.
You didn't mean it, you didn't want it. You were absorbed, you were lost...
They see you so. They feel you so. They perceive you so. It's hurtful.
[unattributed!]
Sunday, February 11, 2007
می نویسم
می خواستم بنویسم ولی قلمم پیش نرفت. آی که چقدر بابا طاهر خوبی:
بیا تا دست از این عالم برآریم
بیا تا پای دل از گل بر آریم
بیا تا از دل و جان از غم، ای یار
چو ابر نو بهاران خون بباریم
نمی دانم چرا به یاد این افتادم. تا بعد
بیا تا دست از این عالم برآریم
بیا تا پای دل از گل بر آریم
بیا تا از دل و جان از غم، ای یار
چو ابر نو بهاران خون بباریم
نمی دانم چرا به یاد این افتادم. تا بعد
Thursday, February 8, 2007
تو را چه می شود؟
سلام دوستان،
این متنی است که دیشب جرئت نوشتنش را به خود دادم:
به جرئت می توانم بگویم که اولین شبی است که مرا خواب نمی برد. اول فکر کردم چون خودم نخواستم نمی برد. چون خودم می خواستم متفاوت باشم. چون می خواستم حتی اگر شده برای یک بار هم بی خوابی را بجربه کنم. ولی بعدا دیدم که راستی نمی برد. اگر از راستی نمی بود و تنها تظاهر می بود پس چرا خوابم نمی برد. مگر نیاز آدمی به خواب دست خودش هست؟ چیز زیادی به صبح نمانده و من بعد از حدود دو ساعت خواب بیدار شدم و نمی دانم چرا، ولی بیدار شدم و دیگر خوابم نبرد. چرا؟
البته شاید هم تمام اینها را خود انسان برای خود می تراشد. شاید خودش تصمیم می گیرد که نمایش بی تابی را راه اندازی کند و بعد هم این تظاهر بر اراده تاثیر گذاشته و به واقعیت می گراید. بی تابی خوب است. درد خوب است، چون به تو قدرت می دهد مثل کسانی که در اطرافت هستند باشی. نه، شاید چون به تو توان عادی بودن، انسان بودن را می دهد. چون تو را از تظاهر وا می دارد. تظاهر به خوبی هم بد است. شاید هم بی قراری به این خاطر خوب است که به تو فرصت می دهد خود را به دیگران نشان بدهی. هیچ کس مجبور نیست به تو فکر کند وقتی تمام کارهایت مرتب و از پیش تعین شده و طبق برنامه ریزی پیش می رود. نزدیکترین دوستت هم مجبور نیست به خوشی یا نا خوشی تو بیندیشد، چون تو هستی. نه این که آنها بخواهند تو ناجور باشی، ولی تندرستی تشویش آور نیست. چرا ما باید مجبور شویم تا متوجه چیزی یا کسی باشیم؟ چرا باید حاج محسن را با تمام بروتهای نازنینش، و البته قلب گنجشکی اش، اول پریشان خاطر ببینم و بعد بگویم ای کاش با خانواده اش می بود و دل تنگ نه؟
ولی همه شاید تظاهر می کنند. هیچ دردی واقعی نیست و هیچ خوشی. من همانم که می خواهم یا خواستم.
وقتتان خوش،
تقریبا 5 صبح
این متنی است که دیشب جرئت نوشتنش را به خود دادم:
به جرئت می توانم بگویم که اولین شبی است که مرا خواب نمی برد. اول فکر کردم چون خودم نخواستم نمی برد. چون خودم می خواستم متفاوت باشم. چون می خواستم حتی اگر شده برای یک بار هم بی خوابی را بجربه کنم. ولی بعدا دیدم که راستی نمی برد. اگر از راستی نمی بود و تنها تظاهر می بود پس چرا خوابم نمی برد. مگر نیاز آدمی به خواب دست خودش هست؟ چیز زیادی به صبح نمانده و من بعد از حدود دو ساعت خواب بیدار شدم و نمی دانم چرا، ولی بیدار شدم و دیگر خوابم نبرد. چرا؟
البته شاید هم تمام اینها را خود انسان برای خود می تراشد. شاید خودش تصمیم می گیرد که نمایش بی تابی را راه اندازی کند و بعد هم این تظاهر بر اراده تاثیر گذاشته و به واقعیت می گراید. بی تابی خوب است. درد خوب است، چون به تو قدرت می دهد مثل کسانی که در اطرافت هستند باشی. نه، شاید چون به تو توان عادی بودن، انسان بودن را می دهد. چون تو را از تظاهر وا می دارد. تظاهر به خوبی هم بد است. شاید هم بی قراری به این خاطر خوب است که به تو فرصت می دهد خود را به دیگران نشان بدهی. هیچ کس مجبور نیست به تو فکر کند وقتی تمام کارهایت مرتب و از پیش تعین شده و طبق برنامه ریزی پیش می رود. نزدیکترین دوستت هم مجبور نیست به خوشی یا نا خوشی تو بیندیشد، چون تو هستی. نه این که آنها بخواهند تو ناجور باشی، ولی تندرستی تشویش آور نیست. چرا ما باید مجبور شویم تا متوجه چیزی یا کسی باشیم؟ چرا باید حاج محسن را با تمام بروتهای نازنینش، و البته قلب گنجشکی اش، اول پریشان خاطر ببینم و بعد بگویم ای کاش با خانواده اش می بود و دل تنگ نه؟
ولی همه شاید تظاهر می کنند. هیچ دردی واقعی نیست و هیچ خوشی. من همانم که می خواهم یا خواستم.
وقتتان خوش،
تقریبا 5 صبح
Saturday, February 3, 2007
Let's be broken
It hurts. Life hurts, and it always does. Pain it is or pleasure that it gives to you. Why is it that eternity or immorality is not described? Why is it death that is to bring it? Will it? Let’s die then, huh? That would be endless peace, eternal joy and everlasting rest. But would it? They are lying. Nobody has seen it. Nobody has come with the right, or any answer from there. How can these people talk about it then? Is it enough to give all such a high hope only for a, mostly likely, stupid hypothesis.
Anyway, pain is with you always in this world at least, is inevitable. People carry it in their heart. Some expose, some don’t, but they have it. Some have the pain already and struggle with it, but some make some; unaware they are of the fact, but they do make things harder for themselves, for their friends, for the society, for the politicians, for the poor and the rich, for the world. The bottom-line is you can’t avoid it. You can’t enjoy the moment for good, you can’t be with your friends non-stop, you can’t have somebody forever, and neither can you live eternally. But wait a minute; if there is death, sure you’ve been started at some point. You start to finish one day, you come to go, say hi to farewell, you love to hate, you enjoy to be disgusted, you are born to …. Why it is that only pain is talked about and mostly exaggerated? Why are you afraid of death? Was being born same scary? Maybe it was. Maybe we didn’t choose to live!
But still people have it. Something at some bit of their heart hurts. It’s painful to see a sibling with a better bike, pain it is when you haven’t studied well for your exams, it hurts when the teenager next door has forgotten her “nice” time with you and you see her interlocking her arm around the neck of the bully of the neighbourhood, later it devastates you when you believe nobody, even intimate friends, understands you. After that injustice is imposed on the world and you want to fix it; seeing people suffering hurts. Partner is sought and found, but the procedure hurts, feeling heartbroken hurts. Overdue rent pay hurts, returning loans hurts and worse separation does, feeling lonely does. I wish all pains were so typical. Yet they exist. They have always been there.
But let’s be broken. They will break us. Let’s surprise them; they won’t hurt us anymore. Pain is lying ahead even for the blue-blooded ones, it would come. Let’s surprise the fate by drawing our own pains, then. Shortcomings are a must, but what they to be maybe we can decide. Can’t we? Why rich people suck at everything, why child prodigies die at age 40, why disabled people have outstanding capabilities, why the more beautiful and attractive girls are, at least in Afghanistan, the less they care about expanding their knowledge or adding to their skills? People need pain to be more accurate, to be more concentrating.
I believe it is even worse. Personally, if one day I know all my problems are solved, all challenges are faced with, and eternal joy is attached to my fate, I’ll rest peacefully…. will pass, at once, away.
Too choppy, I know. But what’s wrong with us? With everybody?
[To be continued! maybe]
Anyway, pain is with you always in this world at least, is inevitable. People carry it in their heart. Some expose, some don’t, but they have it. Some have the pain already and struggle with it, but some make some; unaware they are of the fact, but they do make things harder for themselves, for their friends, for the society, for the politicians, for the poor and the rich, for the world. The bottom-line is you can’t avoid it. You can’t enjoy the moment for good, you can’t be with your friends non-stop, you can’t have somebody forever, and neither can you live eternally. But wait a minute; if there is death, sure you’ve been started at some point. You start to finish one day, you come to go, say hi to farewell, you love to hate, you enjoy to be disgusted, you are born to …. Why it is that only pain is talked about and mostly exaggerated? Why are you afraid of death? Was being born same scary? Maybe it was. Maybe we didn’t choose to live!
But still people have it. Something at some bit of their heart hurts. It’s painful to see a sibling with a better bike, pain it is when you haven’t studied well for your exams, it hurts when the teenager next door has forgotten her “nice” time with you and you see her interlocking her arm around the neck of the bully of the neighbourhood, later it devastates you when you believe nobody, even intimate friends, understands you. After that injustice is imposed on the world and you want to fix it; seeing people suffering hurts. Partner is sought and found, but the procedure hurts, feeling heartbroken hurts. Overdue rent pay hurts, returning loans hurts and worse separation does, feeling lonely does. I wish all pains were so typical. Yet they exist. They have always been there.
But let’s be broken. They will break us. Let’s surprise them; they won’t hurt us anymore. Pain is lying ahead even for the blue-blooded ones, it would come. Let’s surprise the fate by drawing our own pains, then. Shortcomings are a must, but what they to be maybe we can decide. Can’t we? Why rich people suck at everything, why child prodigies die at age 40, why disabled people have outstanding capabilities, why the more beautiful and attractive girls are, at least in Afghanistan, the less they care about expanding their knowledge or adding to their skills? People need pain to be more accurate, to be more concentrating.
I believe it is even worse. Personally, if one day I know all my problems are solved, all challenges are faced with, and eternal joy is attached to my fate, I’ll rest peacefully…. will pass, at once, away.
Too choppy, I know. But what’s wrong with us? With everybody?
[To be continued! maybe]
Subscribe to:
Posts (Atom)
